Çünkü zaman hem içerden hem dışardan akar.

Tapınak Günceleri 09.11.16 Manpuku-ji Tapınağı, Obaku, Kyoto Derler ki Tapınaklar insan eliyle yapılmamış. Çatısı, taşları, sütunları ve çimenleri, kapıları ve tahtaları, heykelleri ve yazıları, hatta ve hatta arkasında ve önünde ve yanında uzanan bodur ağaçları bir gün yeryüzüne konmuş  ve bunu yapanların hangi dünyaya ait olduğu o günden bu yana bilinmiyormuş. Derler ki yolunuzun üstüne çıkan bu tapınak gölgelerinin zihninizdeki tüm gölgelerin yerine geçmesi bundanmış. İnsan yokmuş, insan varmış.

Tapınak Günceleri Saymadım kaç tapınak geçtim ve saymadım kaçında kaç kere aynı şeyi hissettim. O son tapınakta, yine yeniden ayak izlerimi bırakırken, hep böyle hissedeceğim düşüncesi tapınak çatısından üstüme doğru gelmeye başladı ve bu düşünce ayak izlerimin arasına yerleşiverdi. Şimdi ne zaman adım atsam bir tapınağa, aynı ayak izinin taşıdığı o aynı düşünceyle dolaşıyorum. Farklılaşan tapınaklarda, farklılaşan insanların arasında ben aynı ayak izlerinin arasındaki o seslerin aldığı, hiç değişmeyen o hale bakıp duruyorum. Etrafımdan insanlar geçiyor, bir kaç gülümseme. Tapınak çevresinde bırakılan ayak izleri. Başkalarının yollarının arasından geçiyorum. Öyleyken bile bir yol oluşuyor ayaklarımın çevresinde.  Bana ait bir yol. Hiç kimsenin geçmediği bu yoldan daha önce geçmediğime neredeyse eminim. Yine de bırakılan hep aynı ayak izi. Ayak izinden yükselen o ses hep aynı ses.   Geçtiğim sayısız tapınaklar, belki bir Dejavu oyunu oynuyor bana, kendi gölgelerini hafıza